Meet the Team

Hallo, ik ben Anita, eigenaresse van Atelier Miss Wings en samen met mijn kids initiatiefneemster van de actie.

Breien doe ik eigenlijk al vanaf dat ik een kind ben, als 10-er ben ik begonnen met het maken van mijn eigen kleding en af te toe haakte ik er nog wat bij. Dit is altijd een hobby geweest. Na mijn studie, heb ik gewerkt in de automatisering als consultant en informatie-analist. Toen kwamen de kinderen, Luke en Elisa en langzaam maar zeker ging mijn hobby uit de hand lopen. Op een zolderkamer ben ik begonnen met het ontwerpen en maken van kinderkleding voor anderen. Naar verloop van tijd, kocht ik mijn eigen stoffen in en besloot ik naar de markt te gaan. December 2009 hoorden we dat Luke een hersentumor had en heb ik al het werk direct uit mijn handen laten vallen. Luke had me nodig, mijn gezin had me full-time nodig. Na de behandelingen begin april 2010, ben ik heel voorzichtig op ‘therapeutische basis’ de markt weer gaan oppakken. Op donderdag ging ik weer naar de markt en had mijn man een ‘thuiswerk’-dag om voor de kids te zorgen. Het ging goed met Luke en hij herstelde zeer langzaam, maar kon weer halve dagen naar school. In de zomer van 2010 heb ik heel goed nagedacht over wat ik nu diep van binnen echt wilde. Ik kwam tot de conclusie dat ik het liefst een winkel zou hebben. Heel voorzichtig ben ik toen gaan rondkijken en kwam ik uiteindelijk uit op het pand aan de Haagdijk 18. En in mei 2011 kon ik de deuren openen en de eerste klanten begroeten.

Het leuke aan breien, haken en kleding maken is dat je iets maakt. Onder je handen zie je iets unieks ontstaan en ik kan me er prima bij ontspannen en mijn hoofd leegmaken. Toen ik een jaar of 13 was, heb ik mijn eerste trui  gebreid. Ik weet het nog precies: in pasteltinten, dat was toen helemaal hip. Het was een trui met lange mouw, boothals en gekleurde abstracte vlakken. Een ander project dat me is bijgebleven is een hele mooie trui die ik voor mijn oma gebreid heb. Oma breide alles voor ons, maar op enig moment lieten haar ogen haar in de steek. Ik mocht toen 2 truien breien. Samen met oma ging ik dan naar een wolwinkeltje in Halsteren en daar zochten we een patroon uit en de bijpassende wol. Heel leuk om te doen. Het was een trui met verschillende fantasiedraden die in een bepaald vlakkenpatroon ingebreid werden. En oma…. die was zo trots als een pauw op haar kleindochter en vertelde aan iedereen die het maar horen wilde dat haar kleindochter de trui gebreid had!

Waarom organiseren we de marathon, vraag je je af? Wie doet nu zo iets en hoe kom je er op? Ons verblijf in het Ronald McDonaldhuis Sophia was een zegen voor ons. Ik was onder de indruk van het ‘thuis’ –gevoel wat ik daar had. Alles is er geregeld, keuken met eigen koelkast en diepvrieslade, gezellige woonkamer waar de koffie altijd klaar staat, droger en wasmachine staan in de kelder, overal Wi-Fi en mijn man kon er zelfs een fiets lenen om naar zijn werk te gaan. Het idee van de marathon is ontstaan omdat we ontdekten dat er voor ernstig zieke kinderen heel veel aandacht is en leuke dingen georganiseerd worden maar voor de broertjes en zusjes is er niet iets speciaals. Wij willen juist die ‘vergeten’ groep kinderen een hart onder de riem steken door ze een knuffel of muts of sjaal te geven.

Het is zo ontzettend gaaf om te zien dat mensen enthousiast reageren op deze actie en op een of andere manier een bijdrage willen leveren. Ik zie ook uit naar de 24 uur samen optrekken en haken en breien. Ik vind het heel speciaal dat we dit gaan doen, ook als ik dan bedenk dat op hetzelfde moment ouders aan het bed van hun zieke kind staan of koken in het Ronald McDonaldhuis of ‘rustig’ slapen met  de wetenschap dat ze maar een paar stappen verwijderd zijn van hun ernstig zieke kind.  Over de afstand heen, staan we als het ware naast deze mensen en willen we ze bemoedigen en aanmoedigen om door te gaan.